Sjeng Schalken, Marichelle de Jong en freerunner Maarten Puts; 3 maatschappelijk betrokken en bijzonder sympathieke topsporters.
Voor het Fonds voor Cultuurparticipatie sprak ik hen over de parallellen tussen sport- en cultuurbeoefening.
Waarom is meedoen zo belangrijk? En hoe trek je publiek?
Het jaarlijkse Cultuurmagazine van het Fonds voor Cultuurparticipatie is uit! Van mijn hand zijn de interviews ‘Talenten & hun helden’ met:
– hiphoppers Flow&Co + Kraantje Pappie
– violistes Svenja Staats + Liza Ferschtman
– tekenaressen Jona Biemans + Maaike Hartjes
“Van papierscheppen tot speculaasplanken snijden.”
Voor een bijlage bij NRC Handelsblad over de tentoonstelling Hand Made in museum Boijmans Van Beuningen hield ik een duo-interview met de directeur van het Fonds voor Cultuurparticipatie en de programmadirecteur. We bespraken hoe belangrijk het is om oude technieken en kennis levend te houden. Niet om ze te behouden zoals ze waren, maar om ze te integreren in de huidige manier van werken. Zo verrijkt het verleden het heden.
Column voor de digitale nieuwsbrief van Wijk in Bedrijf Utrecht
5 dec. 2012
“Vroeger had ik een extra-duur internetabonnement waarbij automatisch een backup werd gemaakt van mijn bestanden,” bekent een medehuurder van onze zzp-ruimte, “hoe middeleeuws is dát?” “Dropbox,” zegt een ander alleen maar. Ik had de vraag opgeworpen tijdens onze gezamenlijke lunch: ik moet ongetwijfeld backuppen, maar wat kan ik daarvoor het beste gebruiken? De discussie brandde los.
“Ik heb laatst al m’n vakantiefoto’s op een USB-stick gezet,” zegt mijn buurvrouw, “maar nou kan ik die stick nergens meer vinden!” Aan de vierde hoef ik het niet eens te vragen. Als hij ’s morgens onze werkruimte binnenkomt, synchroniseert het koffiezetapparaat met zijn bioritme en begint door te lopen. Die zet z’n oma nog in de cloud. “Sommige gegevens zou ik best in de cloud willen zetten, hoor,” zegt mijn buurvrouw, “maar foto’s van de kinderen, bijvoorbeeld, die wil ik niet zomaar de wereld in slingeren.”
Iemand weet te vertellen dat dropbox ooit een paar minuten een bug had waardoor iedereen zonder wachtwoord in willekeurige accounts kon. Ik werk voor allerlei klanten, waaronder overheidsinstanties. Het lijkt me onverstandig de vertrouwelijke conceptstukken die ik geregeld langs zie komen, ergens op te slaan waar mensen als het even misgaat zonder wachtwoord kunnen meelezen.
“Wat gebruik je tot nu toe dan?” vraagt iemand.
“Niks.”
Stilte.
Nee, echt, niks. Ik heb weleens wat gekopieerd op een USB-stick, maar daar paste lang niet alles op. En daarna is er weer zoveel bij gekomen. De besluiteloosheid sloeg toe en duurde maar en duurde maar en toen ben ik het hele onderwerp een beetje vergeten. Wat ik wel doe: ik neem m’n laptop ’s nachts mee naar de slaapkamer. Als er dan wordt ingebroken, mogen ze beneden al mijn privé-bezittingen inladen, “maar voor ze mijn zakelijke gegevens krijgen, moeten ze eerst langs mij,” zeg ik stijdlustig.
Mijn tafelgenoten kijken angstig. Maar niet omdat ik er zo gevaarlijk uitzie … omdat ze plaatsvervangend vrezen voor de gevolgen van de eerste de beste computercrash. Dat is waarschijnlijk zoiets wat je ooit moet zijn overkomen voordat je de put gaat dempen. Maar laat ik nou eens verstandig zijn, laat ik het schaap nou eens behoeden voor een wisse verdrinkingsdood: laat ik nou eens naar het gratis inloopspreekuur bij Wijk in Bedrijf Utrecht gaan, waar ik niet alleen advies kan krijgen, maar ook praktische hulp. Eerste hulp bij ICT, wel zo verstandig. Ik heb trouwens nog wel wat vraagjes …
Inloopspreekuur Eerste hulp bij ICT
Hulp nodig bij de aanschaf van nieuwe hardware of software?
Wel of geen antivirusprogramma?
Hoe moet ik backuppen?
Is mijn laptop toe aan vervanging?
Welk internet abonnement is voor mij het geschikst?
Moet ik ook in de cloud?
Voor de afdeling Economische Zaken van de gemeente Utrecht verzorgde ik twee jaar lang een nieuwsbrief voor ondernemers, Wijkbewust ondernemen. Deze nieuwsbrief, over ‘wijkeconomie en kleinschalig ondernemerschap’, had per wijk een ander inlegvel.
Het was niet altijd gemakkelijk om een compromis te vinden tussen goeie teksten en de ideeën van sommige ambtenaren over wat wel en niet in een artikel moet staan. Maar uit een enquête bleek dat bijna alle ondernemers de nieuwsbrief ook echt lazen!
Hieronder een pagina uit de laatste nieuwsbrief.
nieuwsbrief ‘Wijkbewust ondernemen’, december 2012
Brandweerman André Overeem & minister Opstelten
Column voor de digitale nieuwsbrief van Wijk in Bedrijf Utrecht
12 nov. 2012
Een vriend zit in de penarie. Dat krijg je als je je post ritueel niet openmaakt omdat je weet dat er een probleem in elke envelop zit. Gek dat hij dat zo (niet) doet, want het is een slimme jongen. Zzp’er, net als ik.
Doordat ‘ie zo’n slimme jongen is, heeft hij zijn sores voor iedereen verborgen weten te houden. Behalve voor een vriendin die eens bijsprong toen hij echt niet meer wist welk gat waarmee te vullen. Die vriendin wilde de vriendschap niet op het spel zetten, dus vertelde niets door.
De slimme zzp’er kwakkelde door. Hij wist zeker dat die grote opdracht waar hij al lang op hoopte nu echt zou komen, dus het zou snel beter worden. Nou goed, die klus ging niet door, maar een kleinere wel, dus hij zong het nog wel uit. Hij breidde zijn dienstenpakket uit en kreeg zo nog wat zijdelingse klusjes… Om schuldhulpverlening te krijgen moest hij z’n bedrijf stopzetten, dat zou zonde zijn van de klussen die hij wel had. Zo diep was hij nou ook weer niet gezonken. En hij was toch *** geen zzp’er geworden om bijstand te gaan trekken? Wij zzp’ers zijn zelfredzaam!
Maar die post maakte hij nog steeds trouw niet open en de klusjes werden dungezaaid. Hij leende nog eens wat, schatte zijn jaarinkomsten te laag… Hij is een slimme jongen.
Bij toeval ontdekte ik hoe hij ervoor stond. Ik vroeg door. Schaamte en opluchting streden om voorrang. Hij had zich lang alleen gevoeld. Ik besloot het onderwerp eens te bespreken met bevriende zzp’ers met wie ik werkruimte huur.
En toen kwamen de verhalen: iedereen in ons kantoor kende ook wel ‘zo’n geval’, in welke gradatie dan ook. Bovendien wist vrijwel iedereen uit eigen ervaring hoe zo’n ongeopende envelop kan branden onderop die stapel.
Alleen? Niks, alleen! Als je de verhalen mag geloven, worstelt half ondernemend Utrecht in het diepste geheim met z’n financiën. (Nee, de gerechtelijke dwangbevelen ploffen heus niet bij duizenden op de mat – en tot die tijd redden we ons wel. Toch?)
Iedereen weet wel iemand aan te dragen die hulp kan gebruiken bij zijn of haar financiën, maar bijna niemand overweegt zelf eens wat advies in te roepen. Herkenbaar? Elke zzp’er die de vraag “Hoe gaat het?” beantwoordt met een vet opgestoken duim, ondertussen besmuikt hopend dat z’n enige opdracht door blijft lopen omdat er anders ‘wel een probleempje’ ontstaat, die zou eens op de agenda van Wijk in Bedrijf Utrecht moeten kijken. Een begeleidend traject (vanaf 23 oktober) van Budgetview, met softwarepakket (we blijven praktisch ingesteld), betaalt zichzelf terug.
De Utrechtse Internetcourant (DUIC) berichtte over het initiatief van 2 ondernemers met het hart op de juiste plaats.
Lees het artikel hier
Column voor de digitale nieuwsbrief van Wijk in Bedrijf Utrecht
juli 2012
“Vrij? Man, ik ben zo vrij als een vogel!” riep een van de ondernemers met wie ik werkruimte deel. Een bezoeker had hem zojuist naar zijn vakantieplannen gevraagd, maar hij had de vraag wat anders opgevat. Herformulering leverde een heel ander antwoord op: “Neeee, vakantie zit er dit jaar niet in. Nou ja, misschien nog een weekje in augustus. Aangevuld met wat leuke weekendactiviteiten moet dat het gewenste zomergevoel opwekken. Want geld en crisis, je kent het wel.
Ja, jij als zelfstandige kunt natuurlijk altijd tussendoor eens een weekje hier of daarnaartoe, veronderstelde de bezoeker. Maar dat bleek tegen te vallen. Ik hoor meestal weinig van de gesprekken om me heen, maar ik betrapte mezelf op meeluisteren. Omdat het zo herkenbaar was?
Want dat weekje tussendoor, dat probeer ik zo’n vijftig weken per jaar te nemen, maar uiteindelijk neem ik het nooit. In mijn hele zzp-bestaan, inmiddels vijf jaar, heb ik welgeteld… even denken… NUL weekjes tussendoor ‘genomen’. Vrije dagen neem ik ook niet, of ik moet ziek zijn. Er dienen zich altijd wel weer spoedklusjes, dringende vragen en andere dingen aan. Of juist ‘kleine dingetjes waar ik anders niet aan toe kom’ – dus zit ik toch weer te werken, terwijl ik me nog zo had voorgenomen een dagje niets te doen.
Of nog dodelijker: ik ga uitrekenen wat dat gewenste weekje weg me kost. Niet alleen reis- en verblijfkosten neem ik mee in de berekening, maar ook de uren die ik anders had kunnen schrijven. Dan moet het wel een bijzonder leuk weekje worden! En dan die eeuwige onderdrukte gedachte: ik zou nu eigenlijk aan het werk moeten zijn, dit moet nog af en dat moet nog af …
De zomervakantie schiet er net zo gemakkelijk bij in, want vriendlief is ook zzp’er en zijn deadline schuift steeds verder op, van eind mei, naar eind juni en dan wordt er nog getest begin juli en dan moet er met spoed nog iets aangepast … Tja, hij levert aan het onderwijs, dan is de zomer je drukste tijd, want eind augustus moeten er duizenden kinderen mee aan de slag.
Nog verwonderlijk dat we dit jaar gewoon drie volle weken naar het buitenland gaan. Ik kan niet wachten tot de kinderen op school zitten en we gedwongen vakanties hebben. Hoewel, er is altijd nog de BSO. En om die te betalen moeten we … uren maken, uren maken, uren maken. In alle vrijheid, dat wel.
22 augustus bij Wijk in Bedrijf Utrecht: Werk vs. privé – de balans
Voor het Fonds voor Cultuurparticipatie hield ik 3 interviews met bestuurders van grote instellingen/bedrijven:
– Hans Leentjes van Manpower
– Joanne Kellermann van De Nederlandsche Bank
– Hans Smits van het Havenbedrijf Rotterdam
Met enthousiaste mensen heb je al snel een boeiend gesprek.
Community arts en urban culture staan centraal in 5 uitwisselingsprogramma’s tussen Nederlandse en Turkse jongeren. Saaie uitgangspunten als ‘duurzame samenwerking’ en ‘kennisoverdracht’ leveren wervelende voorstellingen en hartverwarmende ervaringen op.
Opdrachtgever: Fonds voor Cultuurparticipatie
Verschenen in: Cultuurmagarzijn 2011 (p.52-53)
